Eetkamer in Maison Nohant. (foto: Liesbeth Honders)
Heel even zaten wij deze zomer in Maison Nohant aan tafel bij George Sand. Terwijl de Franse gids tekst en uitleg had gegeven over de herkomst en het gebruik van de voorwerpen in de eetkamer van deze grote schrijfster, bleven wij stiekem achter, ogenschijnlijk verdiept in enkele ingelijste illustraties van spookverhalen aan de wand, terwijl de groep gehoorzaam de gids volgde naar de salon waar Chopin op de nog aanwezige Pleyel-vleugel had gespeeld. Daar hadden dus de Polonaises, Mazurka’s, Walsen en Etudes geklonken waarvan de meeste in Maison Nohant werden gecomponeerd.
Maar het was de eettafel die ons trok. Gedekt en al. Je kon zo aanschuiven en wachten tot het personeel kwam opdienen op een teken van de gastvrouw aan het hoofd van de ovale tafel. En waarom zouden we dat niet doen? De gids in het naburige vertrek had niets in de gaten.
Het is 1847 en de spoorlijn Parijs-Chateauroux is net geopend. Dat veroorzaakt een stroom aan kleurrijke gasten naar het naburige Nohant, naar dit verrukkelijke oord in de Berry, een Franse streek die zo’n grote rol speelt in het romantische oeuvre van George Sand (1804-1876).
De wijn fonkelt in de Venetiaanse glazen. We ontdekken dat George Sand aan tafelschikking heeft gedaan. Natuurlijk in een voorbeeldige en diplomatieke opstelling, zoals we van haar kunnen verwachten. Achter de borden, versierd met een eetlust opwekkend bramenmotief, blijken kaartjes te staan met de namen. Daar zien we het bord van de Russische schrijver Toergenjev, verderop de naam van de schilder Delacroix, links Georges zoon Maurice. Rechts van hem de schrijver Flaubert, tegenover Flaubert de journalist Planchut in druk gesprek met Prince Jérôme Napoleon. De Franse top aan kunstenaars en intellectuelen bevindt zich in dat huis in een dorpje in het centrum van Frankrijk, ten zuiden van de Loire.
Ons bord is bestemd voor het echtpaar George en Eugénie Duvernet, vrienden uit de buurt, dat elk moment kan arriveren. En wij, wij zijn maar toeristen uit Holland; het is beter dat George Sand ons niet ziet.
Haastig staan we op en voegen ons bij de andere toeristen die juist de salon verlaten en, via de door Maurice Sand beschilderde trap, op weg zijn naar de eerste verdieping.