Edwin Aafjes: ‘Paternò’ (2015) olieverf op doek (80x120cm)
Foto: Eric Bos
Het mooie van klassiek schilderen is dat je met je techniek weliswaar in staat bent alles precies zo te schilderen als het is, maar dat je zoveel verbeelding kunt schilderen als je wilt. Droom, verlangen, melancholie. Terwijl, als je in de werkelijkheid rondloopt alles soms zonder kleur is, rommelig, modderig, lawaaiig, prozaïsch.
In de werkelijkheid zoals die zich in de Siciliaanse plaats Paternò aan de schilder Edwin Aafjes ontvouwde, kloppen alle details. De bomen en zo’n stenen of marmeren trap bestaan echt. Maar ze spelen nu een rol in een gevoelszwangere wereld die je, als je voor het schilderij staat, ogenschijnlijk zo kunt binnenwandelen, die je ook heel graag zou willen binnenwandelen, als dat mogelijk was.
Dit schilderij van Edwin Aafjes (Den Haag, 1951) hing een poosje geleden op de Realismebeurs in Amsterdam. Toen viel het al op door zijn dromerigheid en zachte verfbehandeling. Daardoor trekt het je met beide zachte armen naar binnen. Je beklimt in gedachten die trap en luistert naar het zachte ruisen van de bomen met die donker wordende lucht erachter, terwijl je het gevoel krijgt dat je in het decor van een opera staat. De opera ‘Rusalka’ van Antonin Dvorak, bijvoorbeeld, met de aria ‘Lied aan de Maan’.
Maar we bevinden ons hier niet in een Slavisch sprookje. We zijn op Sicilië, daar wemelt het van de trappen omdat het plaatsje op een hoge heuvel ligt. Maar heel anders dan op dit schilderij. Heet, stoffig, niet dat toverachtige.
Edwin Aafjes schildert graag in Toscane of, zoals hier, op Sicilië, het maakt niet uit waar. In zijn handen verandert elk stukje Italië in een droomwereld. In maanlicht, in schemer, steeds ontstaat een magische sfeer die hij oproept met een soort blauw dat van zichzelf licht lijkt uit te stralen, alsof er een beetje maanstof door de verf is gemengd.
Galerie Den Andel, De Streekweg 1, Den Andel. ‘Meesterlijke Noordelingen’. Open: do t/m zo 12-17 uur. (ook tijdens de Pinksterdagen) T/m 17 juli 2015.