De trapscène uit ‘Le Mépris’ (1963) van Jean-Luc Godard met Michel Piccoli.
Afgelopen maand in Cannes tijdens het Filmfestival was het bij de rode loper voor het festivalpaleis aan de La Croisette een drukte van belang. Er werd een aantal filmsterren verwacht, dus iedereen verdrong zich langs de rode loper. Op de gevel prijkte het breedbeeld logo van de festivaleditie 2016; deze keer geen still van een actuele film of een portret van een filmacteur, maar van een film uit 1963, ‘Le Mépris’ (De verachting) van Jean-Luc Godard. Het beeld toont de beroemde, 99 treden tellende trap van Casa Malaparte die wordt beklommen door de Franse acteur Michel Piccoli. Zoals in de film zijn tegenspeelster Brigitte Bardot in een gele badjas die trap op- en afhuppelt, op weg naar haar bad in de zee, zo maakt Piccoli een rustige zigzaggende beweging. Beweging was voor Godard een uitdrukkingsmiddel om emoties weer te geven die tijdens de interacties van de acteurs juist afwezig moesten blijven.
Casa Malaparte was tot aan zijn dood in 1957 de woning van de politiek omstreden Italiaanse schrijver Curzio Malaparte. Het staat op een 32 meter hoge rotspunt aan de zuidoostkust van Capri, een wonderlijk zalmkleurig huis dat je alleen bij kalm weer met een bootje kunt bereiken of na een anderhalf uur durende wandeling vanaf het dichtstbijzijnde dorp. Van de zee uit gezien doet het denken aan een bunker.
De monumentale, trapeziumvormige buitentrap komt op het dakterras uit en, dat is het unieke ervan, wordt naar boven toe steeds breder. Een ware Stairway to Heaven.
Er logeerden beroemde gasten, onder wie de schrijvers T.S.Eliot, Ezra Pound, en de schilder Picasso. Allemaal bestegen ze die trap, allemaal moeten ze daarbij dat ontregelende gevoel hebben gekregen dat ook in Le Mépris voelbaar is. Sinds het huis met de trap van Malaparte is de rots met de zee en de bomen eromheen in een surrealistische wereld veranderd. In ‘Le Mépris’ is de trap decor, omgeving en personage tegelijk. Zij voert ons daarin naar een andere dimensie en dwingt de acteurs zich anders te gedragen. Het logo van het filmfestival dit jaar is een ode aan de nu 85-jarige Godard en aan de ontregelende beeldpoëzie van de ware cinema die ons boven de dagelijkse routine uittilt.