Het graf van Emile Boggio in Auvers-sur-Oise.
Copyright: Suzanne et Pierre – Montreal
Als je het terrein van de begraafplaats in Auvers-sur-Oise betreedt, kun je linksaf naar de noordelijke muur, waartegen Vincent van Gogh en zijn broer Theo begraven liggen. Herbegraven, beter gezegd. Vincent lag eerst op een andere plek, Theo was in Nederland begraven. Maar in 1914 lagen beide broers eindelijk naast elkaar. Twee kleine, eenvoudige grafzerken markeren hun laatste rustplaats. Er liggen veel schilders, één van hun buren is de schilder Jean Baptiste Millet die voor Vincent een groot voorbeeld was.
Onderweg wordt het oog getroffen door een merkwaardig graf. Het is meer een miniparkje van bomen en heggen. Omdat het ’t enige groen is op deze steengrijze, dorre dodenakker en omdat het menshoog oprijst, een grafmonument van lommer en lover, worden we nieuwsgierig naar wie daar begraven ligt. Het ligt verscholen in het groen, een granieten zerk met gouden letters en als opschrift: Emile Boggio – artiste peintre – 1857-1820.
Emile Boggio kwam uit Venezuela, wilde kunstenaar worden en trok naar Parijs. Daar nam hij les op de Académie Julien in Parijs, waar menige buitenlandse artiest zijn of haar opleiding deed. Boggio was vier jaar jonger dan Van Gogh, maar leefde dertig jaar langer. Het bijzondere aan Emile Boggio, die op de Académie Julien uitstekend klassiek had leren schilderen, is dat hij zich door het werk van Van Gogh liet beïnvloeden en een stijl ontwikkelde die het midden hield tussen Impressionisme en een vriendelijk soort Expressionisme. Hij vestigde zich in 1910 in Auvers-sur-Oise en schilderde net als Van Gogh de straten en korenvelden in en rond deze beroemde plaats dankzij haar vele kunstenaars.
Een tweede Van Gogh zou Boggio niet worden. Zijn vriend Pissarro was hem bijvoorbeeld kwalitatief de baas, maar Emile Boggio had een goed gevoel voor kleurnuances en de specifieke sfeer van het Franse platteland langs de schilderachtige Oise. In zijn voormalige woonhuis aan de Rue Emile Boggio bevindt zich nog steeds zijn atelier, ingericht zoals het tijdens zijn leven eruit moet hebben gezien. Schilderijen, zo’n mooie antieke eikenhouten ezel, muren die van onderen blauw en van boven oud-roze zijn geschilderd. Een prachtige entourage.
Vincent van Gogh en hij hebben elkaar dus niet gekend. Maar de invloed van de Nederlander op de Venezulaan is onmiskenbaar en uiteindelijk zijn ze elkaars buren geworden.