David Bowie als John Blaylock in ‘The Hunger’ (1983)
copyright: cineart.com
Als dit geen alien is, dit van hoge ouderdom verweerde gezicht dat bijna als een kleivorm uit elkaar valt. Je kunt je niet voorstellen wat een schone jongeling het ooit was, zo’n mooie, androgyn sensuele verschijning. Niemand zou gedacht hebben dat hij niet van deze wereld zou zijn. Hoogstens zou het oplettende kijkers zijn opgevallen dat zijn rechteroog bleekblauw en zijn rechteroog bleekbruin is. Hoewel we hem ook al in de film ‘The Man Who Fell To Earth’ tegenkwamen. Maar hier heeft het verouderingsproces zo snel toegeslagen dat die verwarrende ogen al niet meer te zien zijn. Om aan nieuwsgierige blikken te ontkomen huist deze alien in een hotel in Parijs. Daar kan hij op het hotelbed lekker liggen verouderen en zich af en toe vergrijpen aan een jonge maagd, een kamermeisje bijvoorbeeld, om zijn tanden in haar nek te zetten. Wat beslist een beter middel blijkt te zijn dan de gemiddelde antirimpelcrème.
Maar daar komt Catherine Deneuve de hotelkamer binnen, de onsterfelijke Franse filmactrice met haar bevroren gezichtsuitdrukking die al vele decennia menig hart op hol doet slaan. Nog steeds, al is ze inmiddels 72 jaar. In de film ‘The Hunger’ van Tony Scott, uit 1983, is ze veel ouder, minstens een paar duizend jaar, geboren als Miriam, priesteres in het Oud-Egyptische Rijk. Miriam, altijd op zoek naar het bloed van jonge mannen om haar jeugd te behouden en haar leven te verlengen, wat leidt tot heftige scènes waarin het levensvocht hoog opspat. Tweehonderd jaar geleden ontmoette ze haar grote liefde John Blaylock die ze het eeuwige leven beloofde. Maar in die hotelkamer gaat het uiteindelijk definitief mis.
Miriam en John zijn ook muzikaal. Miriam speelt piano, John speelt cello en af en toe komt een jonge muziekleerlinge op bezoek met haar viool. Gedrieën spelen ze dan het langzame deel uit de triosonate in E-klein D566 van Franz Schubert. Schoonheid, melancholie en ondergang.
The Hunger werd door de filmcritici neergesabeld, maar was een groot succes. John Blaylock werd gespeeld door niemand minder dan David Bowie, a spider from Mars leek het wel. Daar kwamen filmliefhebbers en niet-filmliefhebbers op af. Wat we kregen voorgeschoteld was een verrukkelijke vorm van edelkitsch met veel pluche en hotelvitrage. Daarin bleek de androgyne verschijning van David Bowie uitstekend te gedijen. Na die tijd heeft Schubert nooit meer zo heerlijk decadent geklonken.