Het werk van kunstenaars als Watteau en Fragonard leverde de inspiratie voor deze sprookjesachtige print van Ray Caesar uit de serie ‘A gentle kind of cruelty’.
De snoezige prinsesjes op de digitale kunstwerken van de Brits/Canadese kunstenaar Ray Caesar (Londen, 1958) lijken op tot leven gekomen porseleinen beeldjes. Ze doen allemaal leuke dingen, die ook een beetje gek zijn. Zoals theedrinken met een in Rococo-kostuum verklede vos in een sprookjesachtige tuin. Dan weer kijkt ze met een poederpruik op haar hoofdje in een bijouteriekistje. Of ze houdt als bijenherderinnetje een bijenkorf op een stok vast. Af en toe laat hun schepper de teugels vieren en mogen ze heel ondeugend halfnaakt met een handje in hun broekje poseren of met opgetrokken rokken op een divan uitgestrekt liggen. Snoezig of niet, deze sprookjes zijn dus niet voor kleine kinderen.
Pop-surrealisme wordt deze stijl genoemd. Zo plastisch en perfect ziet alles eruit dat je je afvraagt hoe fijn de penseeltjes zijn die Ray Caesar gebruikt en hoe vast zijn schilderhand wel niet is. Maar hij schildert nauwelijks. Hij ontwerpt zijn werelden eerst in Maya, een 3D-software programma. De huid van zijn modellen komt fotografisch tot stand en wordt over een onzichtbaar skelet gedrapeerd. Dan print hij het resultaat in een superhoge resolutie zonder raster met waterbestendige pigmenten op een zuurvrije ondergrond, zoals bij een giclée. Een heleboel werk, tot in de perfectie uitgevoerd, maar dan heb je een echt eigentijds kunstwerk in handen. Van niemand minder dan van Ray Caesar, die als de ‘vader van de digitale kunst’ wordt beschouwd. Het eindproduct is inderdaad verbluffend. En het is een trend geworden. Links en rechts zijn digitale kunstenaars bezig met dergelijke procédé’s en gek genoeg vaak met net zulke sprookjesachtige werelden, zoals Mark Ryden en Marion Peck.
Een tot leven gekomen porseleinen theater, daar lijkt het op. Maar vooral op illustraties in kinderkamerkleuren voor sprookjes die nooit geschreven zijn. Dergelijke kunst, geschilderd of digitaal, zien we al jaren op kunstbeurzen. Zo was het werk van Ray Caesar op de afgelopen KunstRai in Amsterdam te zien. Er is zelfs een galerie die zich in zijn werk specialiseert. Het is vergelijkbaar met de Franse upperten in de 18de eeuw die kunstenaars als François Boucher of Jean-Honoré Fragonard opdracht gaven tot het beschilderen van hun slaapkamers en boudoirs met zoetgekleurde, jonge naakte meisjes in de rol van nimfen en godinnen. Schijnonschuldig of onverbloemd erotisch. Fondanten dromen die met een druk op de knop van de digitale toverdoos uit het niets tevoorschijn komen.
Afbeeldingen van de prints van Ray Caesar zijn te vinden op diverse internetsites. De Amsterdamse KochXBos Gallery is in ons land alleenverkoper van het werk van Ray Caesar. www.koch&bos.com