Naast journalistiek werk schrijft Eric Bos romans en teksten voor boeken over kunst en kunstenaars.
Verder verschenen korte verhalen in diverse tijdschriften. Columns over kunst en cultuur worden gepubliceerd in het kunsttijdschrift Palet en in het Dagblad van het Noorden. Eric Bos schrijft ook onder het pseudoniem E.J.Noorman.
Hier volgt een selectie van boeken (en andere media) die nog verkrijgbaar zijn bij de vermelde uitgeverijen, boekwinkels of museumshops. 25 jaar uitgeverij Passage.
Verschenen publicaties in boekvorm
2017: Pronkjuwelen in baksteen, Amsterdamse School in Groningen tekst (foto’s Norma van der Horst) (Uitg.boekwerk&partners, Groningen-Amsterdam)
2016: Vade retro, vade retro kort verhaal in PSSG, 25 jaar uitgeverij Passage (Uitg. Passage, Groningen)
2016: Absinthe (boekwerk&partners)
2016: De beste 50 werken van De Ploeg (boekwerk&partners)
2016: Uithangborden – art nouveau ontwerpen (boekwerk&partners) onder pseudoniem E.J.Noorman
2015: De wedergeboorte van de figuratie essay in ‘Museum De Buitenplaats, de collectie, een dierbaar bezit’. – (Museum De Buitenplaats, Eelde).
2015: De kadewachter (roman – Uitg.Passage, Groningen)2015: A Portrait Of Rein Pol (bijdrage – Uitg. Art Revisited, Tolbert)
2014: Groningen. De melancholie van een stad (tekst, Liesbeth Honders foto’s) (boekwerk&partners)
2013: De Jodenkamp – in Lagen in stad, oude vondsten in nieuwe verhalen.vondsten, kort verhaal. (Uitg. Passage)
2013: De Wadden & De Ploeg en omgeving (boekwerk&partners).
2013: Tafeldans (roman – Uitgeverij Passage, Groningen)
2012: Oude Helden, Jonge Meesters – film over de Groninger kunstwereld (interviews en tekst) (Stichting Beeldlijn)
2012: Ploegjaarboek 2011 – Artikel over tekenkunst Jan Altink (Groninger Museum/Stichting De Ploeg).
2011: Daarom Groningen (bijdragen) (WEAN International b.v.)
2011: Ploegportretten (boekwerk&partners)
2011: Album Gouke Notebomer (boekwerk&partners)
2010: De stad van Johan Dijkstra (boekwerk&partners)
2009: De Trouwe Nimf (roman – boekwerk&partners) Klik hier voor meer informatie over DE TROUWE NIMF
2009: Kik Zeiler – Made in Mokum, schilderijen (catalogus) (Drents Museum / Art Revisited)
2009: Jörg F. Zimmermann (boekwerk&partners)
2008: Rien Beringer / Leven in kleur ( Noordboek, Groningen)
2008: Kees Thijn ‘De viering van het leven’ (bijdrage) (Cornelis J.P.Thijn Stichting)
2008: ’t Peerd van Ome Loeks Gemoderniseerde en rijk geïllustreerde herdruk van de beschrijving die Ab Visser (1913-1982) in 1971 gaf van het dagelijkse artistieke leven in de stad Groningen ten tijde van De Ploeg. (Met een voorwoord en onder redactie van Eric Bos). De Ploeg cahiers (boekwerk&partners)
2008: Tuin van Ede – Ivo Hendriks collages (Stichting Aurora Borealis/Noorderlicht Gallery)
2007: Bart Peizel (1887-1974) tekstbijdrage in ‘Bart Peizel, jonker tussen de joffers’ redactie drs.Petra Maters (Uitg.Noordboek)
– 11 Malere, (catalogus) (Art Revisited, Marum)
2005: Kees Thijn en zijn symbolische wereld, (Waanders, Zwolle)
2003: Het geluksmoment kort verhaal in ‘Een gevoel van geluk…’, bekende Groningers over boeken lezen en de bibliotheek (uitg.De Openbare Bibliotheek, Groningen)
2003: Een palmboom in Zuidwolde, 25 essays over De Ploeg (boekwerk&partners)
1988: Niet de feiten, maar de betekenis der dingen interview met Simon Schama – Groniek, Gronings Historisch Tijdschrift nummer 101.
Recensies en reacties over De kadewachter
RECENSIE – Na twee historische romans laat cultuurjournalist en kunstkenner Eric Bos (Den Haag, 1942) zijn nieuwste boek in het heden spelen. Net als zijn debuut De trouwe nimf uit 2009 heeft De kadewachter Venetië als decor, een stad die er al eeuwen hetzelfde uitziet en de belangrijkste gebeurtenissen worden veroorzaakt door het stijgen en dalen van de waterspiegel.
Onder deze stolp plaatst Bos Laura van Sloten, een Nederlandse vrouw die op basis van een eerder bezoek aan Venetië een boek heeft geschreven. ‘Maar toen ik na anderhalf jaar zwoegen mijn eigen roman teruglas, was daarin weinig van de magie en het mysterie van deze stad terug te vinden. Het was toch te veel een whodunit geworden. Maar wel een succesvolle whodunit. Achteraf ben ik er best trots op.’
Kort voor de presenatie van de Italiaanse vertaling spot Laura ‘een mooie man aan de rand van de kade bij een lantaarnpaal’. Later ziet ze hem terug tijdens de boekpresentatie en nog weer later ontpopt hij zich als haar begeleider Emanuel Piatti. Voortdurend roept Emanuel bij Laura verwarrende gevoelens op, over haar vastgelopen relatie met Ian, maar vooral herinneringen aan haar bij een ongeluk omgekomen grote liefde André.
Op knappe wijze weet Bos vervolgens te voorkomen dat de lezer wordt ondergeduwd in een kanaal met stilstaand water vol rouw en verdriet. Hij doet dat door cultuurhistorische feitjes te strooien, over literatuur die in Venetië is ontstaan, over architectuur, muziek en schilderkunst. Allemaal afleiding natuurlijk, maar door de slimme dosering wel zo luchtig en aangenaam.
De kadewachter is vooral een roman over schijn en werkelijkheid, waarbij de werkelijkheid het uiteindelijk wint. Bos laat die balans al vrij snel doorslaan. Zijn Laura is net niet sterk genoeg om een hele roman te dragen. Emanuel is te ongrijpbaar om te intrigeren. Toch wordt lange tijd de verwachting gewekt dat de zwijmelende Nederlandse zal vallen voor haar gedroomde jonge Italiaan.
Interessanter zijn de subplotten en dan met name de ontmoeting tussen Laura en collega-schrijver Anton Blok. De laatste heeft een boek geschreven over de theorie dat mensenlevens in cirkels verlopen: ‘Je denkt dat je het verleden achter je laat en dan ineens kom je het weer tegen en moet je weer verder mee, de volgende cirkel in, op een andere manier, hopelijk ervarener, rijper, volwassener.’
(Joep van Ruiten – Dagblad van het Noorden, 3 juli 2015)
***
RECENSIE – Eric Bos is kunstcriticus en docent kunstgeschiedenis. In een eerdere roman van hem speelde af in Venetië. Ook in dit verhaal spelen de vele culturele achtergronden van Venetië een rol. Door zijn kennis over de stad en de kunst die in het verhaal voorbij komen waan je je als een toeschouwer in het verhaal.
(Achterflap: Een succesvolle thrillerschrijfster vertrekt een paar dagen naar Venetië om daar de Italiaanse vertaling van haar boek te promoten. Het verblijf wordt verlengd vanwege een nieuw optreden. Om de tijd te doden zwerft ze door het labyrint van de stad. Ze bezoekt musea en andere trekpleisters en leert Venetië kennen als een stad van kunst, opera, film en literatuur. Maar ze wordt ook op zichzelf teruggeworpen, voor ze het weet heeft een raadselachtige confrontatie met haar dood gewaande geliefde plaats. En welke rol speelt de mysterieuze zaakwaarnemer van de Italiaanse uitgeverij in dit alles?)
De kadewachter telt 128 pagina’s en neemt je mee op een reis door Venetië. De schrijver verteld, na een mooi citaat van Edgar Allen Poe, in 15 korte hoofdstukken het verhaal van Laura. Hoe ze arriveert in de hotelkamer waar ook Henry James logeerde, hoe haar ontmoeting is met de stad waarover ze in haar thriller schreef en over hoe ze geconfronteerd wordt met haar verleden. In haar woonplaats Amsterdam was jaren geleden haar vriend uit haar leven verdwenen. Tijdens het verblijf komt dit allemaal weer boven op een wel heel bijzondere manier. Door deze confrontatie komt Laura eindelijk toe aan het verwerken en het afscheid nemen van haar vriend.
De schrijver heeft een zeer groot oog voor detail. Je merkt dat hij veel kennis heeft van de achtergronden van de stad maar ook van de kunst die Laura tijdens haar bezoek in Venetië bekijkt. Deze extra informatie maakt het verhaal zeer realistisch, al heeft het wel een heel mysterieuze wending. Vanaf het begin van het verhaal leek het of ik zelf door de stad heen liep en over mijn schouder heen Laura door de straten zag lopen.
Voor mij was het een prettige kennismaking met deze schrijver. Een boeiend verhaal met een verrassende wending aan het eind waarvan ik het jammer vind dat het niet langer was.
(Conny Schelvis-Mens – Noordwijk)
***
RECENSIE – Een mooi en spannend liefdesverhaal dat vanaf hoofdstuk vier echt begint te leven. De eerste drie hoofdstukken lijken raadselachtig en onnodig, maar aan het einde vallen de puzzelstukjes in elkaar.
Bijzonder hoe een mannelijke auteur de vrouwelijke emoties
zo treffend neerzet, al zouden de onderlinge relaties verder uitgediept kunnen worden. Wat mij betreft mag de hoofdpersoon haar karakter en geschiedenis meer beleven of herinneren in plaats van alleen benoemen. Ik zou me meer willen inleven.
Ook al heb je als lezer vrij snel door hoe het zit met
Emanuel de zaakwaarnemer, dit hindert niet. Het verhaal en de korte spanningsbogen zijn boeiend genoeg om verder te lezen. Ondanks een onwerkelijk, mysterieus verhaal toch geloofwaardig beschreven.
De schrijfstijl is fijn en makkelijk, wat de hier en daar
zware thema’s en uitgebreide omgevingsbeschrijvingen wat opener en losser maken. Mooi hoe het wassende water (acqua alta) wordt beschreven, het beeld op zich maar ook wat het met de bewoners en toeristen doet.
“Ik heb het vreemde gevoel dat niet het water stijgt, maar de stad daalt. Dat alles en iedereen bezig is ten onder te gaan, te verdrinken in wat het Laatste Oordeel zal zijn.”
Voor mensen die in Venetië zijn geweest zal dit verhaal een feest der herkenning zijn. Na het lezen van dit boek wil ik zelf ook naar Venetië om het wassende water te aanschouwen. Een triest maar mooi liefdesverhaal dat leerzaam is en vlot leest.
(Janneke Heimweg – Groningen)
***
RECENSIE – Laura van Sloten is een succesvolle thrillerschrijfster. Ze vertrekt voor een paar dagen naar Venetië om daar de Italiaanse versie van haar boek te promoten. Haar verblijf wordt verlengd vanwege meer promotie-acties. Laura vindt dat prima. Op deze manier kan ze meer tijd in deze mooie, Italiaanse stad doorbrengen.
Ze leert Venetië beter kennen en bezoekt diverse musea en andere toeristische plekken. Ze ontdekt dat er veel kunst, literatuur, opera en film is. Buiten de promotie-acties is Laura vooral op zichzelf aangewezen. Dat levert een onverwachte confrontatie met haar verleden op. Welke gevolgen heeft dit voor haarzelf?
‘De kadewachter’ heeft een mooie kaft en staat vol prachtige zinnen. Een van de mooiste stukken vind je vrij in het begin van het boek: ”De engel spreidt zijn zacht glanzende vleugels, verheft zich van de spits van de San Giorgio Maggiore en scheert in een glijvlucht over de in het duister gehulde lagune naar de Riva degli Schiavoni. Daar landt hij op de rand van de kade, schudt zijn vleugels, vouwt die samen en staart bewegingsloos naar het donkere water. De stalletjes met maskers en andere souvenirs zijn gesloten op dit uur. De Riva ligt er verlaten bij.” Eric Bos gebruikt hier prachtige woorden om de omgeving te schetsen. Zo doet hij dat meerdere keren in het boek.
De ambiance wordt door het gehele verhaal gedetailleerd verteld, waardoor je je haast in Venetië waant. Ik ben ooit een keer in deze plaats geweest, en krijg door de manier waarop Bos over deze stad spreekt meteen zin om er weer naartoe te gaan. Ook als je nog nooit in Venetië bent geweest, zul je deze manier van beschrijven kunnen waarderen.
‘De kadewachter’ is een relatief kort verhaal, waarbij het even duurt voor je erin zit. Je hebt een paar hoofdstukken nodig voor je lekker in het verhaal zit. Daarna leest het vlot door en heb je het zo uit. Het verhaal zorgt ervoor dat je nieuwsgierig blijft naar Laura. Wellicht dat Bos nog eens een verhaal met dit hoofdpersonage schrijft. Vooral de interacties tussen Laura en Anton Blok vond ik interessant. Al met al is ‘De kadewachter’ een mooi en mysterieus boek.
(Kim / www.luiletterland.blogspot.nl)
REACTIE – Wat schreef een prachtige kleine roman. Ik heb het boek bijna letterlijk in één adem uitgelezen en vind het buitengewoon geslaagd. Laura van Sloten is een overtuigende hoofdpersoon, en de verwarring waaraan ze ten prooi valt in het mysterieuze Venetië is volkomen geloofwaardig. Ook Emanuel Piatti en Anton Blok zijn fraai getekende karakters. En het is net of je pen nog vaardiger is dan in ‘De trouwe nimf’ en ‘Tafeldans’.
Ik ken Venetië redelijk goed, en vind het mooi zoals je de stad en het stijgende water hebt geportretteerd – met intrigerende verwijzingen naar Joseph Brodsky, de Bellini’s en zoveel palazzi, kerken, schilders. Bellini, de schilder of de componist, is natuurlijk een feest der herkenning.
(Anton Brand – Groningen)
Recensies en reacties op Groninger Visualia
Herbert van Hoogdalem en Eric Bos – ‘Groninger Visualia’
‘De kleurenfoto’s gaan vergezeld van geschreven commentaren. De opzet is als een reis: vanuit de stad naar het platteland, naar het Hogeland en Oldambt. Iedere foto is op de rechterpagina afgedrukt. Op de linkerpagina staat een prettig lezende, verklarende tekst, waarin onderwerpen maar ook de werkwijze worden geduid. De auteur noemt veel Groninger kunstenaars aan wie de foto’s doen denken. De fotograaf is notaris, tevens verwoed en bijzonder verdienstelijk amateur-fotograaf; de schrijver is voormalig kunstcriticus van het Dagblad van het Noorden. Mooi, verzorgd boekje.’
(NBD/Biblion afd. Mediainformatie)
Eric Bos ‘De stad van Johan Dijkstra’
‘Deze uitgave toont het Groningen van Johan Dijkstra als een heerlijke, kleurrijke stad met een zichtbaar verleden temidden van veranderingen en nieuwbouw. De vele tekeningen, aquarellen en schilderijen bieden een nieuwe en verrassende blik op een stad die we al meenden te kennen, maar die door de ogen van Johan Dijkstra onvermoede karaktertrekken blootlegt. De auteur was jarenlang kunstcriticus bij het Nieuwsblad van het Noorden en is tegenwoordig docent aan de Klassieke Academie voor Schilderkunst in Groningen. Met 70 prachtige kleurenafbeeldingen.´
(NBD-Biblion afd. Mediainformatie’)
Eric Bos is bereid een avond of -middag te verzorgen over een van zijn boeken, of dat nu kunstboeken zijn of zijn romans. Hij geeft dan een lezing of causerie over de inhoud of het onderwerp van zijn boek, leest voor uit eigen werk, beantwoordt graag vragen en wil met alle plezier zijn boeken presenteren en signeren. Contact via deze website.