Barbara Hannigan gelijktijdig als dirigent en zangeres.
Copyright: 2014 – blog.lucernefestival.ch
Barbara Hannigan, die naam klonk afgelopen week op radio 4. Dan héb je het over iemand. Een Canadese zangeres en dirigent van wereldklasse. Ze maakt van ‘moeilijke’, eigentijdse muziek een feest. Zoals in 2013 het dertig minuten durende stuk ‘Let me tell you’ voor sopraan en orkest van de Deense componist Hans Abrahamsen. Niks moeilijks aan als Barbara Hannigan het zingt. Een staande ovatie als beloning, wat een componist van moderne muziek bijna nooit overkomt. Maar ze zingt én dirigeert ook Mozart, zoals met het Mahler Jugend Orchester in Lausanne. Ze vertolkt een indrukwekkende ‘Lulu’ van Alban Berg en dirigeerde in 2014 het Concertgebouworkest. Ze beschikt over een stembereik van G3 naar F#6. Geen onzingbare partij of ze brengt het alsof ze gewoon onder de douche staat te zingen.
In Waverley in Canada waar ze in 1971 werd geboren, staat in elk huis een piano. Muziek is er voor de kinderen even gewoon als knikkeren na schooltijd. Barbara Hannigan groeide er mee op, haar moeder speelde de kinderen elke avond in slaap. Niets is haar te gek. Dat merk je als ze de verleidelijke heldin zingt in de opera ‘Written on Skin’ van George Benjamin of in ‘Matsakaze’ van Toshio Hosokawa. Waarbij ze de grenzen van expressie en stembereik opzoekt in een adembenemende performance. In ‘Mysteries of the Macabre’, van György Ligeti uit 1978 voor sopraan en een orkest, staat ze te zingen, te sissen en te gillen, maakt stuiptrekkingen in haar outfit van ondeugend schoolmeisje, duwt dirigent Simon Rattle van zijn plaats en dirigeert zelf het orkest waarin de blaas- en strijkinstrumenten voor slagwerk spelen. Ligeti? Was dat niet de componist van abstracte klanktapijten, met een weefsel van microintervallen waar de concertzalen van leegstromen? Niet in ‘Mysteries’. Niet met Hannigan.
Wat Ligeti en Barbara Hannigan betreft, kijk op YouTube. Wat je dan hoort en ziet, grenst aan het ongelooflijke. Je hoeft maar een paar tellen naar de uitvoering door Simon Ratlle en Barbara Hannigan te kijken en je beseft dat je iets heel bijzonders meemaakt. Met een ongelooflijke beheersing zet ze de boel op stelten. Musici en dirigent worden aangestoken door haar muzikale energie.
Ja zo lusten we van Ligeti nog wel meer. Ontdek Barbara Hannigan ook in ‘Correspondances’ van Henri Dutilleux, ‘Passion’ van Dusapin of ‘Luonnotar’ van Sibelius en sta versteld.